Gran Ducado de Finlandia
| Himno | Maamme  | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Localización | |||||
| |||||
| Estado desaparecido | Imperio Ruso | ||||
| Capital | Helsinqui (1812–1917) | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 2.943.400 (1910) (8,18 hab./km²) | ||||
| Lingua oficial | lingua sueca lingua finesa lingua rusa lingua rusa | ||||
| Relixión | Igreja Evangélica Luterana da Finlândia (pt)  e Cristianismo ortodoxo | ||||
| Xeografía | |||||
| Parte de | |||||
| Superficie | 360.000 km² | ||||
| Datos históricos | |||||
| Creación | 1809 | ||||
| Disolución | 5 de decembro de 1917 | ||||
| Sucedido por | República Socialista dos Traballadores de Finlandia e Reino de Finlandia | ||||
| Organización política | |||||
| Forma de goberno | monarquía monarquía dual Monarquía parlamentaria unión persoal | ||||
| Órgano lexislativo | Parlamento de Finlandia , (Escano: 200) | ||||
| Moeda | Swedish riksdaler (en) | ||||
.svg&lang=gl)
O Gran Ducado de Finlandia ou Magnus Ducatus Finlandiae, é o nome con que se designa a Finlandia dende o ano 1581, cando o rei Xoán III de Suecia adoptou o título de Gran Duque de Finlandia, até o ano 1917, en que se proclama a independencia de Finlandia. A dignidade de Gran Duque de Finlandia foi, por tanto, un título honorífico atribuído aos reis suecos até o ano 1809, cando Finlandia foi anexionada ao Rusia como Estado autónomo ou Gran Ducado. A partir de entón pertenceu aos tsares rusos. En xeral, polo termo Gran Ducado de Finlandia enténdese o período que cobre desde a conquista rusa, na Guerra de Finlandia (1808-1809), até a independencia, declarada o 6 de decembro de 1917.
Durante o devandito período de autonomía, ou sexa Finlandia como Gran Ducado autónomo dependente do Imperio Ruso, a evolución política, cultural e social do país non dependeu tanto da forma de goberno, senón da benevolencia de cada un dos tsares rusos. No transcurso do século XIX, Finlandia experimentou tanto períodos de desenvolvemento favorable como outros de opresión ou rusificación por parte dos mandatarios rusos. En orde cronolóxica foron cinco os tsares que tiveron a dignidade de Gran Duque de Finlandia:
- O tsar Alexandre I, quen conquistou o país na Guerra de Finlandia en 1808-1809, prometeu unha autonomía segundo as estipulaciones da Constitución política sueca de 1772 e 1789. Aínda que cara ao final do seu reinado, Alexandre I fíxose máis conservador, nunca chegou a violar a Constitución finlandesa.
- Nicolao I, o seu irmán e sucesor, foi un tsar máis autoritario e, respecto ao Gran Ducado de Finlandia, reinou sen convocar a Dieta, (parlamento baseado en catro estados: nobre, clerical, chairo e campesiño). Nicolao I controlou a liberdade de prensa, pero á parte disto mantivo a súa promesa de Gran Duque e non interferiu nos asuntos internos de Finlandia.
- Alexandre II, quen sucedeu ao seu pai Nicolao I, foi bastante liberal con respecto a Finlandia. Convocou a Dieta en 1863, o que supuxo o comezo dun frutífero período de lexislación.
- Alexandre III, fillo de Alexandre II, adoptou na súa política interior unha orientación conservadora e paneslavista, que tivo as súas repercusións tamén en Finlandia en 1890, cando promulgou o chamado Manifesto Postal. Devandito manifesto foi unha violación directa da Constitución de Finlandia e someteu o Servizo Postal de Finlandia ao control directo da administración rusa.
- Nicolao II, o último Gran Duque de Finlandia e fillo de Alexandre III, mantivo a dignidade de Gran Duque de Finlandia até a independencia do país. Aínda que Nicolao II prestou o mesmo xuramento que os seus predecesores, permitiu a política de rusificación que exercía en Finlandia a administración rusa, dirixiu polo gobernador xeral. A tensión chegou ao seu apoxeo cando foi nomeado Gobernador Xeral de Finlandia un xeneral ruso, Bobrikov, quen, desde o inicio do seu cargo en 1898, empezou a restrinxir a autonomía finlandesa, publicando o chamado Manifesto de febreiro, en que se aumentou o ensino do ruso nas escolas. O ruso foi declarado lingua da administración. En 1903, Bobrikov obtivo poderes ditatoriais pero, ao ano seguinte, en 1904, foi asasinado o Senado por Eugen Schauman, un activista finlandés.
